Nie karm mnie wegietą! Sos słodko-kwaśny na zimę.

  Nigdy nie ukrywałam swojej niechęci do gotowych mieszanek przyprawowych wzbogacanych polepszaczami smaku, wegiet i maggików wszelkiej maści. Nie to, żebym była ortodoksyjną działaczką na rzecz naturalności, tudzież ukrytą sabotażystką wielkich koncernów żywnościowych. Po prostu nie uważam, aby ich smak był czymś godnym wpychania ich w każde możliwe danie. Pamiętam jak kiedyś na pewnej rodzinnej imprezie widziałam ciocię, gospodynię domostwa, krojącą pomidory. Zważywszy na to, że posiadali (i zapewne posiadają nadal) sporych rozmiarów ogród, jak można się łatwo domyśleć, ślinka ciekła mi na myśl o rzeczonych pomidorach ze szczypiorkiem, czy cebulą. Musielibyście widzieć moją minę, kiedy na stół wjechały (jako jedyna zresztą jarzynka) dorodne, czerwone i słodkie pomidory szczodrze oprószone niczym innym jak popularną żółtą przyprawą do zup i czego się da…  no spróbowałam, ale szczerze mówiąc szału nie było. Takie tam pomidory z rosołem z kostki. Faszerowana przez Rodziców od dziecka warzywami i ziołami z domowego ogródka, jedyne na czym mi wtedy zależało to odrobina zielonego szczypiorku – przecież to do cholery niewiele. Na szczęście imprezy u wujostwa umarły śmiercią naturalną, jednak mój wstręt do tego typu dodatków pozostał ciągle żywy. I tu widzimy główny powód mojej niekrytej niechęci – zazdrość. Moja miłość do naturalnych składników, długo gotowanych zup, esencjonalnych sosów, suszonych ziół, warzyw i owoców pozwoliła mi poczuć zagrożenie wobec popularnych sztucznych i szybkich substytutów. Uważam nawet swoje obawy za uzasadnione, bowiem niemalże w każdym domu gotowanie rosołu jest dziś przyspieszone, a jego kolor to już niestety nie kwestia dobrej kury i warzyw. No ale nie czarujmy się, nie każdy chce wiedzieć co je i nie każdemu chce się bawić w gotowanie od A do Z, więc w zakresie kuchni domowej mnie to nie rusza, póki mnie nie dotyczy. Wolnoć Tomku w swoim domku. Jednak w kwestii restauracji, chcecie czy nie, będę grzmieć i huczeć przeciwko wszelkiej maści ulepszaczom. No powiedzcie sami – wybieracie się od wielkiego dzwonu do restauracji, otwieracie kartę, zamawiacie najbardziej pasujące Wam danie, dostajecie je, a w nim? To wszystko, co możecie sami otworzyć, wsypać na wrzątek, zamieszać i to za jedyne dwa złote pięćdziesiąt groszy. Tyle, że w takiej pseudo restauracji płacicie za to dwadzieścia pięć złotych i ma Wam smakować, czy chcecie, czy nie. Moim zdaniem w dobie wszechobecnych produktów „smakopodobnych” powszechnie stosowanych w codziennym menu większości społeczeństwa, restauracje powinny być wykładnią dobrej kuchni, opartej jedynie i wyłącznie na naturalnych składnikach i metodach pozwalających wydobyć z potraw smak, jaki w całości mają do zaoferowania. Może i jestem niesprawiedliwa, nie obchodzi mnie to. Może nie mam racji, bo przecież gastronomia to ciężki biznes. Ale domagam się, aby wszystkie lokale, które chcą się poszczycić mianem restauracji nie ważyły się używać tzw. chemii w swoim jedzeniu. Domagam się możliwości wyboru pomiędzy jedzeniem ze sztucznymi dodatkami, a tym bez. Domagam się również informowania mnie o tym, co jem, a może wtedy mając wybór każdy będzie zadowolony – komu nie przeszkadza glutaminian, benzoesan i inne będzie zadowolenie wcinał wszystko, kto nie chce tego kupować i spożywać będzie wiedział, których miejsc unikać. A siłą rzeczy nie wydaje mi się, aby branża gastronomiczna miała na tym stracić.

   Z domu zawsze przywożę rzeczy, które zapewne celników prześwietlających mój bagaż doprowadzają do palpitacji serca – kilogramy pomidorów w pudełkach, papryki, wielkie siatki fasolki szparagowej, wędliny, sery, a nawet pietruszkę i seler. Przekładając i porządkując wczoraj moje ledwo rozpakowane zdobycze zmartwiłam się, że cieszyć się będę nimi najwyżej kilkanaście dni, do kilku tygodni. Wtedy też wpadłam na pomysł zamknięcia tych cudów (tak, dla mnie polskie pomidory to cud) w słoikach, w formie, w której najczęściej je zajadamy. Tak też w mojej dzisiejszej pracowni przetworowej od bladego świtu powstały trzy wielkie garnki w temacie pomidorowym, a zamrażarka już od wczoraj wzbogaciła się w trzy kolory zblanszowanej fasolki. Pragnę podzielić się z Wami przepisem na sos słodko-kwaśny, który w tym roku wypróbowałam po raz pierwszy w życiu, który został zainspirowany przepisem Panny Malwinny, jednak trochę się od niego różni. Polecam spróbować w tej wersji, ale również wersja oryginalna na blogu Filozofia Smaku jest godna uwagi.

Sos słodko-kwaśny na zimę:

1,5kg pomidorów
3 duże papryki (u mnie biała i zielona)
5 cebul
4 średnie marchewki
puszka ananasa
ząbek czosnku
1/2 łyżeczki chilli mielonego, papryki słodkiej, curry i pieprzu czarnego
2 łyżki jasnego sosu sojowego
2 czubate łyżki cukru
75ml octu spirytusowego 10%
łyżka soli
łyżeczka mąki ziemniaczanej

Pomidory, paprykę, marchew i cebulę pokroiłam w średniej wielkości kawałki i zasypałam łyżką soli. Odstawiłam na godzinę, po czym zlałam wypuszczony przez warzywa sok. Warzywa wrzuciłam do garnka i gotowałam 20 minut na wolniutkim ogniu. Dodałam ananasa pokrojonego na kawałki (sok z niego odłożyłam na później), ocet, sos sojowy, cukier i przyprawy. Gotowałam przez kolejne kilka minut po czym z ananasowego soku i mąki ziemniaczanej zrobiłam tzw. zaklepkę i dodałam ją do garnka z sosem. Zagotowałam, dosoilłam do smaku, wpakowałam w słoiki układając je do góry dnem, aby pokrywki się wklęsły i byłam z siebie bardzo zadowolona :) 

Mój kawałek lata :)

Na koniec zapraszam Was na mały spacer po ogródku moich Rodziców, z którego pochodzi większość składników użytych w przepisie (no, ananasa jeszcze tam nie wyhodowano;]). To tylko kilka z wielu różnych roślin żyjących na tym małym kawałku ziemi:

Odmian winogron jest tu około dziesięciu, część w szklarni, część na otwartym słońcu.

Kiwi, odmiana "Piccollo"

Jeden z niewielu pozostałych kwiatków nasturcji - resztę zjadły moje Siostrzenice :)

Ten ma korzenny smak, Siostra moja Aga robi go z cukrem pudrem w rumie - pycha.

Kusząca, ale cierpka aronia.

Pomidor odmiany tygrysiej.

Niestety nie doczekałam aż śliwki dojrzeją...

Borówka amerykańska.

Moje ulubione malinówki, najlepsze pod koniec zimnego września.