Kuciak w włoskim stylu

Jest w Opolu, niedaleko mojej uczelni taki chiński bar. Jego lokalizacja jest na tyle ciężka w zidentyfikowaniu dla zwykłego śmiertelnika, że właściwie gdyby nie fakt, iż pokazali mi go znajomi z roku, nigdy bym do niego nie trafiła. Śmiejemy się z najpoczciwszym na świecie Żółwiem, że to celowy zabieg uniknięcia sanepidu, bo wystrój w swej jakości ma bardzo dużo do zarzucenia. W zasadzie trafniej zabrzmiałoby – do wyrzucenia i wysprzątania. Spośród wielu innych rzeczy które doprowadzają nas w tej knajpie do śmiechu, jest sposób w jaki rodowici Azjaci nazywają podstawowe składniki ich kuchni. Nie dziwi więc nikogo sytuacja gdy podczas spożywania przez klientów posiłku o wdzięcznej nazwie „Kurczak pięć smaków” z zaplecza wybiega ktoś z obsługi i wielką miotłą goniąc szczury krzyczy „Uciekać wstrętne kuciaki!”…

Z sentymentu zatem kurczak już nigdy nie będzie miał dla mnie pierwotnej nazwy, a ponieważ przyrządzałam dziś wariację z jego biustem w tle, postanowiłam się z Wami podzielić i anegdotą, i przepisem na

Piersi z kuciaka we włoskim stylu

4 maleńkie piersi z kuciaka (miseczka zdecydowanie A)

6 plastrów mozzarelli

6 plasterków takiej dużej pieczarki

6 czarnych oliwek

rozmącone jajko

troszkę mąki

troszkę bulki tartej

łyżeczka ziół prowansalskich (wiem, wiem, miało być po włosku…)

szczypta soli

pieprz

Piersi z kuciaka rozbiłam ręką, bo nie mam tłuczka, ale jak kto się uprze to może tłuczkiem. Następnie posoliłam je, popieprzyłam i posypałam ziołami prowansalskimi, wszystko tylko z jednej strony. Na dwie piersi z kuciaka położyłam po trzy plasterki mozzarelli, pieczarki i po trzy przepołowione oliwki. Nakryłam to pozostałym mięsem, obtoczyłam w mące, jajku i bułce tartej, po czym smażyłam na złoto w dość głębokim i mocno rozgrzanym tłuszczu na mojej gibkiej patelni, kupionej kilka dni temu na garażowym pchlim targu. Lubię tą patelnię.

Propozycja podania z frytkami i surówką z kapusty, ogórka i koperku, chociaż doskonała w smaku, okazała się być wybitnie niepraktyczna, ponieważ kuciak był sycący do granic możliwości, a kiedy wsunęliśmy go z całym tym zestawem, oboje stwierdziliśmy, iż przydałaby się renta inwalidzka – no normalnie nie dało się ruszyć tyłka…